Συμβαίνει πολύ συχνά στις συζητήσεις των γονέων να κυριαρχεί το ζήτημα της «ασταμάτητης ομιλίας» του παιδιού τους. Πολλοί γονείς μάλιστα χαρακτηρίζουν το παιδί «πολυβόλο», «παπαγάλο» ή και «μπλα-μπλα», φυσικά χαριτολογώντας. Θα πρέπει να ξέρουμε όμως και να θυμόμαστε πάντα πως τα παιδιά ανακαλύπτουν τον κόσμο και μέσα από την φλυαρία τους συνθέτουν και δημιουργούν το παζλ των χρήσιμων πληροφοριών και γνώσεων που τους χρειάζεται.
Η επιθυμία αυτή των παιδιών για ανακάλυψη και μάθηση πρόσθετων και νέων πληροφοριών, σίγουρα δεν χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τους γονείς. Τα παιδιά έχουν, θέλουν και βιάζονται να πουν πολλά γι’ αυτό και συμβαίνει συχνά να κατανοούν από νωρίς πως χρησιμοποιώντας την λέξη «γιατί», προσελκύουν την προσοχή των γονέων τους. Ωστόσο, σιγά σιγά χρειάζεται να μάθει και να ακούει καθώς επίσης και να μην διακόπτει τον συνομιλητή του.
Για να διαχειριστούμε ένα υπερβολικά φλύαρο παιδί αρχικά θα πρέπει να καταλάβουμε και να θυμόμαστε πάντα πως το οποιοδήποτε παιδί που δέχεται όρους «ταμπέλες» από τους γονείς του σπεύδει να τους δικαιώσει υιοθετώντας τες. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να αποφεύγουμε την χρήση χαρακτηρισμών τους οποίους το παιδί θα αναγνωρίσει και θα ενστερνιστεί (π.χ. «γλωσσοκοπάνα», «φλύαρε»κτλ).
Κάθε παιδί έχει τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του προτιμήσεις. Ωστόσο, πάντα χρειάζονται σαφή όρια και από τους δύο γονείς πάντα εντός λογικών πλαισίων. Μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε με ειλικρίνεια στο παιδί εξηγώντας του πως παρόλο που απολαμβάνουμε την παρέα του και τις συζήσεις μαζί του, μερικές φορές πρέπει να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα ή να τελειώσουμε κάποια δουλειά. Εξηγούμε βέβαια πως αφότου σχολάσει αυτή η εργασία θα ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Είναι πολύ πιθανό το παιδί να συνεχίσει αγνοώντας τις υποδείξεις μας. Στην περίπτωση αυτή συνεχίζουμε την εργασία μας ώστε να μάθει σταδιακά να έχει υπομονή και να μην εδραιώσει την τακτική της «γκρίνιας» ώστε να ικανοποιεί τα αιτήματα του.
Επίσης, σε περίπτωση που το παιδί έχει την τάση να μας διακόπτει ή να διακόπτει κάποιον άλλον την ώρα που μιλάει, του υπενθυμίζουμε πως χρειάζεται να περιμένει μέχρι να ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας. Σε καμία περίπτωση δεν διακόπτουμε την συζήτηση που έχουμε, για να δώσουμε στο παιδί την σημασία που αποζητά καθώς και εδώ καραδοκεί η εδραίωση του εγωισμού. Μπορούμε όμως, να του χαρίσουμε ένα τρυφερό άγγιγμα ή μια αγκαλιά ώστε να κατανοήσει πως έχουμε λάβει το μήνυμα που μας στέλνει και θα ανταποκριθούμε λίγο αργότερα.
Τέλος, αποφεύγουμε και συνετό είναι να μην πούμε ποτέ στο παιδί «Σκάσε» «Σταμάτα!», «Βούλωστο», «Τι πολυλογία είναι αυτή;», «Μα τι φλύαρος που είσαι;» κα, να μην φωνάζουμε στο παιδί με στόχο να σταματήσει και να μην μιλάμε για την φλυαρία του σε οικείους μας με αγανάκτηση. Το πιο πιθανό είναι πως το παιδί θα συνεχίσει την φλυαρία και μάλιστα ακόμη πιο εντατικά. Δεν ξεχνάμε πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι όταν το παιδί μας μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μας. Η στιγμή της ενηλικίωσης του δεν αργεί όσο νομίζουμε, οπότε ας απολαύσουμε την φλυαρία και τον αυθορμητισμό του τώρα!
Η επιθυμία αυτή των παιδιών για ανακάλυψη και μάθηση πρόσθετων και νέων πληροφοριών, σίγουρα δεν χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τους γονείς. Τα παιδιά έχουν, θέλουν και βιάζονται να πουν πολλά γι’ αυτό και συμβαίνει συχνά να κατανοούν από νωρίς πως χρησιμοποιώντας την λέξη «γιατί», προσελκύουν την προσοχή των γονέων τους. Ωστόσο, σιγά σιγά χρειάζεται να μάθει και να ακούει καθώς επίσης και να μην διακόπτει τον συνομιλητή του.
Για να διαχειριστούμε ένα υπερβολικά φλύαρο παιδί αρχικά θα πρέπει να καταλάβουμε και να θυμόμαστε πάντα πως το οποιοδήποτε παιδί που δέχεται όρους «ταμπέλες» από τους γονείς του σπεύδει να τους δικαιώσει υιοθετώντας τες. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να αποφεύγουμε την χρήση χαρακτηρισμών τους οποίους το παιδί θα αναγνωρίσει και θα ενστερνιστεί (π.χ. «γλωσσοκοπάνα», «φλύαρε»κτλ).
Κάθε παιδί έχει τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του προτιμήσεις. Ωστόσο, πάντα χρειάζονται σαφή όρια και από τους δύο γονείς πάντα εντός λογικών πλαισίων. Μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε με ειλικρίνεια στο παιδί εξηγώντας του πως παρόλο που απολαμβάνουμε την παρέα του και τις συζήσεις μαζί του, μερικές φορές πρέπει να ασχοληθούμε και με άλλα πράγματα ή να τελειώσουμε κάποια δουλειά. Εξηγούμε βέβαια πως αφότου σχολάσει αυτή η εργασία θα ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Είναι πολύ πιθανό το παιδί να συνεχίσει αγνοώντας τις υποδείξεις μας. Στην περίπτωση αυτή συνεχίζουμε την εργασία μας ώστε να μάθει σταδιακά να έχει υπομονή και να μην εδραιώσει την τακτική της «γκρίνιας» ώστε να ικανοποιεί τα αιτήματα του.
Επίσης, σε περίπτωση που το παιδί έχει την τάση να μας διακόπτει ή να διακόπτει κάποιον άλλον την ώρα που μιλάει, του υπενθυμίζουμε πως χρειάζεται να περιμένει μέχρι να ολοκληρώσουμε τη συνομιλία μας. Σε καμία περίπτωση δεν διακόπτουμε την συζήτηση που έχουμε, για να δώσουμε στο παιδί την σημασία που αποζητά καθώς και εδώ καραδοκεί η εδραίωση του εγωισμού. Μπορούμε όμως, να του χαρίσουμε ένα τρυφερό άγγιγμα ή μια αγκαλιά ώστε να κατανοήσει πως έχουμε λάβει το μήνυμα που μας στέλνει και θα ανταποκριθούμε λίγο αργότερα.
Τέλος, αποφεύγουμε και συνετό είναι να μην πούμε ποτέ στο παιδί «Σκάσε» «Σταμάτα!», «Βούλωστο», «Τι πολυλογία είναι αυτή;», «Μα τι φλύαρος που είσαι;» κα, να μην φωνάζουμε στο παιδί με στόχο να σταματήσει και να μην μιλάμε για την φλυαρία του σε οικείους μας με αγανάκτηση. Το πιο πιθανό είναι πως το παιδί θα συνεχίσει την φλυαρία και μάλιστα ακόμη πιο εντατικά. Δεν ξεχνάμε πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι όταν το παιδί μας μοιράζεται τις σκέψεις του μαζί μας. Η στιγμή της ενηλικίωσης του δεν αργεί όσο νομίζουμε, οπότε ας απολαύσουμε την φλυαρία και τον αυθορμητισμό του τώρα!
Κατερίνα Χ. Δήμου – Λογοθεραπεύτρια
Πτυχιούχος ΑΤΕΙ Ηπείρου
Εξειδίκευση Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Ειδική εκπαίδευση: Αποκατάσταση ομιλίας, κατάποσης, γνωστικών λειτουργιών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο